روزهای زندگی

سوره تماشا

به تماشا سوگند

و به آغاز کلام

و به پرواز کبوتراز ذهن

واژه ای در قفس است

حرف هایم ،مثل یک تکه چمن روشن بود .

من به آنان گفتم :

آفتابی لب درگاه شماست

که اگر در بگشایید به رفتار شما می تابد

و به آنان گفتم :

سنگ آرایش کوهستان نیست

همچنانی که ف ، زیوری نیست به اندام کلنگ .

در کف دست زمین گوهر نا پیدایی است

که رسولان همه از تابش آن خیره شدند .

پی گوهر باشید .

لحظه ها را به چراگاه رسالت ببرید .

و من آنان را ، به صدای قدم پیک بشارت دادم

و به نزدیکی روز ، و به افزایش رنگ .

به طنین گل سرخ ، پشت پرچین سخن های درشت

و به آنان گفتم

هر که در حافظه ی چوب ببیند باغی

صورتش در وزش بیشه ی شور ابدی خواهد ماند .

هر که با مرغ هوا دوست شود

خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود .

آن که نور از سر انگشت زمان بر چیند

می گشاید گره ی پنجره ها را با آه .

زیر بیدی بودیم .

برگی از شاخه ی بالای سرم چیدم ، گفتم :

چشم را باز کنید ، آیتی بهتر از این می خواهید ؟

می شنیدم که به هم می گفتند :

سحر می داند، سحر !

سر هر کوه رسولی دیدند

ابر انکار به دوش آوردند

باد را نازل کردیم

تا کلاه از سرشان بردارد .

خانه هاشان پر داوودی بود،

چشمان را بستیم .

دستشان را نرساندیم به سرشاخه هوش .

جیبشان را پر عادت کردیم .

خوابشان را به صدای سفر آینه ها آشفتیم .

مشخصات

جهت مشاهده منبع اصلی این مطلب کلیک کنید

روزهای زندگی

سوره تماشا

مشخصات

آخرین مطالب

آخرین ارسال ها

آخرین وبلاگ ها

آخرین جستجو ها

درباره این سایت